Laten we het even hebben over die oneindige zoektocht naar balans. Want misschien moet ik die maar eens los gaan laten. Balans voelt vaak als een soort van heilige graal waarbij je pas gelukkig kunt zijn wanneer je die graal in handen hebt. Want – althans in mijn hoofd – die balans staat gelijk aan rust, zekerheid, structuur en daardoor een mega bom aan zelfvertrouwen. Wie wil dat niet?

En hier komt die vergelijking met een heilige graal, want die balans is vaak maar wat moeilijk te vinden en al helemaal moeilijk om vast te houden. En toen ik hem laatst eindelijk te pakken had voelde het… minder euforisch dan ik had gehoopt? Want zo’n ‘echte’ balans met constante zen-heid en rust is zelfs een tikkeltje saai. Zó ontzettend anticlimactisch.

Ik dacht steeds dat angst en onzekerheid – de tegenhanger van wat ik in balans zocht – slechte dingen waren. Want als je in die emotie zit wil je er maar wát snel uit. Maar ik leer deze fase steeds meer te accepteren. Want zonder uitdagingen zijn er geen nieuwe creatieve inzichten. Geen nieuw werk. Geen trots op mezelf dat ik een nieuwe stap heb gezet.

Filmpjes zoals deze hierboven zijn heerlijk. Want van de buitenkant lijken mensen die het hebben ‘gemaakt’ (ja hallo, wat heeft die fantastische Andrew nou om bang voor te zijn?!) altijd alles op een rij te hebben. Nooit meer stress te hebben. Maar is natuurlijk niet zo. Ook zij zitten regelmatig te klungelen met die lijn tussen rust en spanning. De kunst is om die spanning juist te benutten. Het hoort nu eenmaal bij het proces. Zeker als je je constant wilt verbeteren, jezelf wil verrassen en nieuwe wegen in wil blijven slaan. Want die nieuwe wegen zijn juist super vet en een randje angst geeft het seintje dat je de juiste kant op gaat.

AHA-momentje: eigenlijk zit die balans dus niet in het verwijderen van die stress en angsten en grote drempels, maar in het vinden van de acceptatie daarvan. Zorgen dat je op die momenten niet compleet meegesleept wordt door die gevoelens. Hele handige handvatten hiervoor vind je trouwens in The Happiness Trap. Dit boek legt heel laagdrempelig en toegepast ACT (Acceptance and Commitment Therapy) uit en ik raad het echt iedereen aan.

Kortom: niet zo streng zijn voor jezelf en het OK vinden als je even niet optimaal presteert. Jemig. Kan iemand me even op mijn vingers tikken elke keer als ik weer in die valkuil beland? Thanks.