Ik heb dit jaar de fijne gewoonte ontwikkeld dat ik regelmatig een museum bezoek. Een Museumkaart + weekend vrij OV maken dit zo laagdrempelig en spontaan als het maar kan en het geeft een heerlijk gevoel van totale vrijheid. Pats boem: dit is alvast tip 1 van deze post.

Zo’n museumbezoek gaat dan gepaard met een kop koffie op een fijne plek om te tekenen in mijn kleine a6 schetsboekje. Dit soort dagen zijn onmisbaar want ik doe in het museum inspiratie op + ik krijg een beeld van wat er wordt gemaakt en als kunst wordt bestempeld + de tekeningen die ik maak bieden later de basis voor groter werk. Maar over dat laatste later meer. Joh, wat hou ik het spannend.

Vandaag had ik het fantastische idee om even op en neer naar Diepenheim te gaan. Daar ligt namelijk het Drawing Center. Nee dat wist ik voor gisteravond ook niet. En al is het in de basis een zeer goed idee dat ik iedereen aanraad – want het blijkt een ontzettend leuk dorp te zijn in prachtige omgeving met dus een mooi museum over tekenen (tip 2) – de uitvoering was in mijn geval minder . Want met -1 C en reistijden van in totaal ruim 6 uur was het een nogal rillerige onderneming.

En dan nu tip 3…

Maar het punt dat ik wilde maken: ik hoor best vaak dat mensen het moeilijk vinden om vrijuit te doodlen. Ik heb nu voor mezelf een aardig format gevonden dat wellicht bij meer mensen werkt. Dus bij dezen:

1. ik zoek een fijne (hipster) koffieplek op waar ik rustig kan werken maar waar voldoende geroezemoes is zodat ik mijn twijfels niet meer kan horen. Dat laatste is heel belangrijk want die komen sowieso om aandacht vragen.
2. ik start met het tekenen van een object in die koffieplek zodat de creatieve sappen alvast gaan vloeien. Ja, dat klinkt beter in het Engels maar ik had besloten minder van die taal door mijn zinnen te gooien dus so be it.
3. het maken van die eerste tekening heeft vervolgens drie fijne voordelen:
   1. ik omzeil dat ‘staren naar een leeg vel’ moment zodat het laagdrempeliger wordt om daadwerkelijk te gaan doodlen
   2. die eerste tekening creëert een witruimte die veel meer vorm heeft dan dat strakke rechthoekige kader, waardoor mijn doodles al beginnen met rare vormen en ik zo nog makkelijker los ga
   3. door die eerste tekening is het ‘deze pagina moet perfect worden’ stemmetje kansloos. Want die random schets van je omgeving is zeer waarschijnlijk geen meesterwerk en dat perfecte blad gaat op die manier sowieso niet meer lukken.

Win. Win. Win. Win.

En omdat er in Diepenheim geen hipster cafés te vinden waren gebeurde vandaag het tekenen in het museum zelf. Het blad eindigde dit keer niet gevuld maar het proces moge duidelijk zijn.