Meerdere keren heb ik geprobeerd om iets te schrijven over het maakproces van mijn dieren. Blijkt niet makkelijk. Want het meeste in zo’n proces gaat op basis van intuïtie en inspiratie en ik maak zo veel keuzes en afwegingen dat ik vaak verzandde in pagina’s lange en veel te omslachtige omschrijvingen van alles wat er in mijn hoofd omgaat. Dus die pogingen zijn niet verder gekomen dan wat pen op papier.

Vanochtend kwam ik tot een lopende tekst die in de buurt komt van wat ik voor ogen had. Het is wel een stuk serieuzer dan mijn andere posts, realiseer ik me nu. En geen zelfspot te bekennen! OK. Bijna niet. Ik zie het maar als een goed teken.

Oh, en de prachtige foto’s die jullie hieronder zien zijn gemaakt door Julia Odenkirchen! 🙌

Zoeken naar balans

Ik zeg het vaak: het maakproces van deze illustraties is een enorme puzzel. Ik wil tot een gestileerde vorm komen van een dier, zonder de bijzondere kenmerken te verliezen. Tegelijkertijd streef ik naar een resultaat dat kleurrijk is en rust uitstraalt. Het is zoeken naar die balans: te veel vlakken en het wordt te druk, te weinig en het dier is niet meer herkenbaar.

Een eindwerk is af wanneer het goed voelt. Ik krijg wel eens te vraag hoe ik beslis welke lijnen te verplaatsen en welke vlakken te vervormen. Dat is allemaal op gevoel. En naar aanleiding van feedback van familie en vrienden die ik regelmatig lastig val voor input ☝️ Moet wel, want op den duur zit ik zo ver in de details dat ik de grotere lijnen uit het oog verlies. Bijvoorbeeld: dat niet goed te zien is hoe het dier precies in elkaar zit (heel belangrijk). Of dat het dier niet goed herkenbaar is (ook heel belangrijk). Of dat een dier veel te boos kijkt (ook best soms een beetje belangrijk). Soms is de balans in no time gevonden. Soms is het een frustrerende strijd van schuren en schaven. Talloze kleuren, vormen en composities uitproberen tot ik eindelijk ontdek wat werkt.

Het traject

Sinds kort werk ik aan meerdere (zo’n 6) dieren tegelijk. Ik plan één week waarin ik me opsluit en fulltime in zo’n nieuwe serie stort. Dit werkt goed omdat ik op deze manier veel beter een dier even weg kan leggen zodra ik vastloop. Ga ik gewoon met een ander verder. En door ze continu naast elkaar te zien kom ik sneller tot het inzicht waarom iets bij één van die 6 nog niet lekker werkt.

Zo’n week is best slopend. Want zodra ik ergens aan begin kan ik het heel moeilijk loslaten. Ik ben dan in mijn hoofd echt met niets anders bezig. En natuurlijk komen inzichten op de meest onhandige momenten. Zoals om 1 uur ’s nachts wanneer ik al lang in bed had moeten liggen. Het is een week van totale high, want het is echt heerlijk om je ergens zo in te kunnen verliezen. Maar ik moet altijd aardig bijkomen van zo’n bubbel.

Zodra de nieuwe serie dieren ‘af’ is, werk ik aan het opschonen. Oftewel: inzoomen tot de pixel en zorgen dat alle lijnen 100% nauwkeurig op elkaar aansluiten zodat het ook op grote formaten werkt. Vervolgens maak ik mock-ups (digitale voorbeelden) van de producten voor mijn webshop en maak ik video’s van het digitale proces voor de socials. Deze laatst stap is heel fijn, want het geeft mij zelf een goed overzicht van alle keuzes die ik heb gemaakt. Zo kan ik goed zien waar ik me veel te lang op heb stuk gebeten. En hoop ik er wat van te leren. Voor geïnteresseerden geeft het een mooi inkijkje in de keuzes die ik heb gemaakt.

Nadat de nieuwe collectie is afgerond en het drukwerk binnen is, post ik de nieuwe collectie stuk voor stuk en week na week op Instagram. Ondertussen ben ik in mijn hoofd alweer bezig met de nieuwe serie, maar het moment waarop ik er weer echt de tijd – en energie – voor vrij kan maken laat vaak langer op zich wachten dan gepland. Freelance projecten, promotie van mijn werk en allerlei nieuwe projectideeën houden me druk genoeg. Maar goed ook, anders was ik nu misschien al door alle dieren heen 😉